Hoe mooi zou het zijn: vertrekken met je eigen boot, wanneer je wilt en waarheen je vaart. Je ontmoet andere mensen, andere culturen, geniet van de natuur en van het zeilen. Dat was mijn idee voordat ik vertrok. Dat is wat je leest in boeken en blogs van zeilers die kiezen voor dit leven. Zo had ik ook onze vakanties ervaren naar Engeland, Kopenhagen, Zweden, Polen en de Scilly eilanden.
Hoe anders is mijn ervaring de afgelopen 10 weken op de Stella. Aan haar ligt het niet. Mijn ervaring als solo-zeiler valt nogal tegen. Het is eenzaam alleen op de boot, met lokale mensen is er nauwelijks tot geen contact en andere zeilers kom ik weinig tegen. Van de 40 Nederlandse vertrekkers is dit jaar maar de helft vertrokken door corona. Dat helpt ook niet.
Zo sprak ik afgelopen maand één Nederlands echtpaar die met hun boot hier in de haven van Vigo lag. En, mijn Spaanse lerares. In Vigo nam ik Spaanse les. Het was privéles, met mondkapje! Omdat het klikte met mijn lerares gingen we na de les lunchen. Toen zij haar masker afzette, zag ik een totaal ander gezicht. Zij was jonger en veel expressiever dan ik dacht. Je weet niet half wat je mist als je maar een deel van iemands gezicht ziet. En dat in Spanje waar iedereen een mondkapje draagt. Mensen zijn ook banger voor contact dan in Nederland. Dat helpt ook niet…
Zeilen valt me bovendien zwaar. Niet zozeer fysiek, maar mentaal. Je moet steeds alert zijn op veranderingen van het weer. Dat is onvoorspelbaarder dan op de Waddenzee en Noordzee. De ene keer waait het harder dan voorspelt, de andere keer minder hard. Daar word ik voorzichtiger van, blijf langer plakken in havens waar ik de omgeving wel gezien heb. Kortom het is niet leuk genoeg.
Komende winter nemen Stella en ik een ‘time-out’. Stella overwintert in Vigo. Ik beraad me thuis in Nederland: Ga ik verder? En, hoe doe ik dat dan? Voorlopig geen nieuws meer in dit logboek. Wel duik ik komende tijd weer op en maak graag weer afspraken met alle dierbare familie en vrienden.