Ik heb besloten om iets langer in Vigo te blijven. Vigo is de grootste stad van Galicië. Het is groter dan Santiago de Compostela en groter dan A Coruña. Ik zwerf regelmatig door de stad. Er is bijna alleen maar hoogbouw van vijf á zeven verdiepingen. Dat komt omdat er weinig ruimte is. Des te opmerkelijker dat er dan toch grote ontwikkelingsprojecten midden in de stad zijn. Ik dacht eerst dat het hoofdstation aan de haven lag en vond het station eigenlijk nogal simpel voor Vigo. Er bleek toch een hoofdstation te zijn. Dit ligt een halve kilometer verder de stad in en is vijftien meter onder het oude station gebouwd. Er omheen wordt een gigantisch handels- en winkelcentrum gebouwd. Een soort Hoog Catharijne dus. Op termijn moet de hoge snelheidslijn hier aansluiten.

Ook op andere plaatsen zijn delen van de stad gesloopt om grote vastgoedontwikkeling te starten. Op een van die plaatsen is alleen de gevel van een kerk blijven staan. Er lijkt nu een soort info centrum in te zitten. Waarom alleen deze gevel?

Bijna iedere plaats aan zee in Spanje heeft een zeilclub. Er wordt veel gezeild in kleine zeilbootjes. Met volwassenen zijn dat dan vaak wedstrijden. Of met kinderen erin, dan is het meestal les. Hier in Vigo heeft de zeilschool zelfs een eigen gebouw.

Maar er is ook zoiets als de Club met een voorname uitstraling. In A Coruña was dat ook zo en wilden we even kijken. Onmiddellijk komt een gerant ons tegemoet. Reservering meneer? Nu hadden wij dat niet en bovendien waren we ook niet helemaal juist gekleed geloof ik. Toen ik de ingang van het gebouw en de gerant in A Coruña zag, kreeg ik meteen het gevoel dat we een blauwe blazer en een (avond)jurkje nodig hadden. Heel wat anders dan de kantine van mijn eigen zeilvereniging ‘Het IJ’ in Durgerdam, dat is een aangepaste woonark.

Hier in Vigo heb ik wel de stoute schoenen aangetrokken. Wegens Covid is hier het restaurant van de Club echter gesloten, maar je kunt wel koffie krijgen en de krant lezen. De twee mensen die ik er spreekt hebben echter geen boot en nooit gezeild. Toch een soort herenclub!

Ik spreek trouwens bijna geen medezeilers. Ook niet als ik in een haven lig. Ik was hier even op zoek naar Nederlandse schepen en andere lange afstandzeilers. De schepen met een Nederlandse vlag of een andere dan de Spaanse zijn er bijna niet. Van de schepen die dat wel hebben is de bemanning of hier op reis of naar huis. Soms zijn het toch Spaanse schepen maar onder Nederlandse vlag. Dan is er waarschijnlijk over de aankoop geen BTW betaald.

Op weg naar de supermarkt kom ik door een straatje wat zo stijl wordt dat er een trap is. In de trap een eerbetoon aan een dichteres uit Galicië. Preciezer, ze is geboren en gestorven in Vigo. Ondanks het nationalisme wat er aan vast zit, heb ik er bewondering voor. Dat zie ik ons in Nederland voor b.v. Remco Campert niet zo snel doen.

Er wordt een podium gebouwd zag ik al bij het boodschappen doen. In de avond is het concert aan de gang. Doedelzakken, zang en drums. Achter het podium hangt een doek met de tekst: Somos Vigo Somos Cultura (Wij zijn Vigo Wij zijn Cultuur). Ze bedoelen zo te horen en te zien: Wij zijn Galiciërs! Je hebt in Spanje eigenlijk geen Spanjaarden. De mensen zijn Galiciër, Andaluciër, Catalaan en Bask, enz.

Ik ben in Ría Arousa en ik lig ten anker. Deze ankerplaats heb ik gekregen van een ‘mede vertrekker’. Ik had de fantasie van een rustige plek. Maar het is hier eerder een schouwburg met een druk schema.

Gisteravond dacht ik om 18 uur dat ik de enigste was, maar nee binnen een half lagen er zes speedbootjes ten anker. Op het voordek ligt een vrouw in bikini, de man achter het roer, eerst plonst de man het anker in het water, dan plonst de man zelf. Vrouw werpt een meewarige blik en blijft op haar plaats. Op het strand verzamelt vervolgens de jeugd met vuurtjes en muziek. Jongens proberen indruk op de meiden te maken met sprongen van de rotsen met en zonder Tarzan geluid. De meiden blijven natuurlijk stoïcijns.

Als het donker is zijn de bootjes en mensen verdwenen. Dan zijn er de lichtjes van de nacht. Behalve de lichtjes van de de dorpjes en wegen is het ‘s-nachts een heel geknipper van lichten van boeien, geleidelichten en vuurtorens.

Behalve de kust is er aan de andere kant ook een toneel. ’s-Morgens ligt ik opeens tussen allemaal rode boeien van vissers die om 11:00 weer verdwenen zijn. Tussen de vier boeien met een bootje ertussen zoeken duikers naar schelpdieren begrijp ik. Aan deze kant liggen ook allemaal grote vlotten met mosselhang-culturen en allemaal kotters die met oliedrukkranen de mossels oogsten. Opmerkelijk veel donkere zeelui hier. Ik denk dat dit een Almeria situatie is. In Almeria werken veel illegalen uit Afrika in de plastic kassen.

Ondertussen, aan de strandkant, verschijnen om 12uur gezinnen met kinderen op het strand. Daarna begint het schema opnieuw.