Op 11 mei meldde ik dat ik een probleem had met het roer. Deze week heb ik dat eindelijk opgelost en vandaag gaat Stella dan echt weer te water. Intussen is het 25 mei en heb ik bijna een maand in Port Saint Louis du Rhône doorgebracht. Je wordt een klein beetje onderdeel van het leven in dit stadje. Vroeger was dit een havenstadje waar kustvaarders werden gelost en de goederen per trein verder Frankrijk in gingen. Nu is er 20 km verderop een containerhaven, een raffinaderij en andere industrie. Er zijn twee cafés en een snackbar. Bij een van de cafés drink ik vaak een kop koffie. Gisteren kreeg ik een ‘café au lait’ zonder dat ik die besteld had. De kasteleinse had mijn patroon al vastgesteld. In de supermarkt heb ik een eigen kassa mevrouw. Als ze me ziet, komt er automatisch een glimlach. In de supermarkt zie je ook dat sommige ouderen het niet breed hebben. Het andere publiek heeft een voorkeur voor leggings, korte strakke truitjes, tattoos en paars, blauw en groen haar. Die kleuren kun je ook best combineren met grijs. Veel mensen kennen elkaar en zeggen elkaar gedag en praten bij in de super. Het doet me nog het meeste denken aan de volksbuurt in Utrecht waar ik in de jaren zeventig woonde.

Dat Franse leven kom ik ook tegen bij de reparatie van mijn roer. Het eerste bedrijf wat ik mailde, antwoordde dat ik in september aan de beurt zou zijn. Het tweede bedrijf benaderde ik persoonlijk. Ja, ze konden me helpen. Toen ik hun hulp echt nodig had om het lager uit te draaien op een draaibank, waren ze enkele dagen onbereikbaar. De persoonlijk benadering werkt toch het beste en op de andere werf hier in de buurt zijn meer bedrijven en werkplaatsen. Ik vraag of iemand een goede machinebankwerker kent. Ik moet bij Mathieu zijn. Ik tref hem uiteindelijk en zeg dat ik een probleem heb en dat ik daar een goede machinebankwerker voor nodig heb. Meteen geïnteresseerd. Ik moet even naar het kantoor om een werkbon en morgen is het klaar. Mathieu werkt voor het bedrijf wat meldde dat ik in september aan de beurt zou zijn!

Het is best grappig als ik mijn schip weer terug zie. Eerst ben ik blij en dan betrap ik me er op dat ik bijna tegen Stella begin te praten. Alles staat er goed bij en ze is niet eens erg vuil, wel een beetje stoffig. Een van mijn grote zorgen is de toestand van de accu’s. Ik ben negen maanden niet aan boord geweest; het is belangrijk dat de accu’s niet ontladen zijn. Ik heb wel eens gehad dat je je schip aan de wal stroom legt, iemand letterlijk de stekker er uit trekt. Als je niet af en toe komt kijken, wat in Frankrijk niet zo maar kan, gaat dit mis. Dit keer heb ik de zonnepanelen geïnstalleerd gelaten en die hebben gedurende mijn afwezigheid de accu’s keurig op spanning gehouden.

Het plan was om op 9 mei te water te gaan en de mast horizontaal op Stella te plaatsen en dan vertrekken over Rhône, de Saône, het Canal entre Champagne et Bourgogne en via een stukje Canal Lateral à la Marne naar Reims te varen. Daarna het Canal du Ardenne waarna ik stroomafwaarts van Sedan in de Maas terecht moet komen. Het betekent ongeveer 250 sluizen passeren. Een grove planning levert ongeveer 40 dagen varen op. Daar zitten ook nog ruim 14 dagen niet varen in.

Toch gooit de dame, met wie het altijd een prettig weerzien is, roet in het eten. Het roer zit vast. Waarschijnlijk geeft corrosie rond het bovenst lager druk op de roeras waardoor het roer niet meer draait. Een eerste contact met een reparateur levert de mededeling op dat ik in september de eerste ben, ze zitten helemaal vol. Dat is schrikken. Uiteindelijk vind ik een bedrijf wat er volgende week naar wil kijken. Dat betekent voorlopig nog geen vertrek!