• 

• 

De Spaanse noordkust heet de Costa Verde. Het betekent de Groene Kust, omdat het er veel regent. Aan de westkant hiervan, bij A Coruña om de hoek dus en tot waar Portugal begint liggen de Spaanse Ría’s. Het zijn inhammen in het landschap met natuurlijke havens waar je goed kunt ankeren. De Schotten vinden dat het op hun westkust lijkt. Er zijn van Finisterra tot Vigo vier Ría’s: Muros,  Arosa, Pontevedra en Vigo. Voor het het Ría van Pontevedra ligt Isla Ons en voor het Ría van Vigo liggen Islas de Cies. Deze eilanden schermen de Ría’s tegen de golfslag van de Altlantic, maar het zijn ook nationale parken. Ik ben nu nog in Ría de Camariñas. Morgen naar Muros.

Ik ben in Ría de Cameriños. Er zijn hier twee kleine haventjes, maar ik lig ten anker. Deze Breehorn heeft een probleem wat ik nog steeds niet heb opgelost. Als ik snel heb gevaren en het schip veel slingert, loopt er wat water naar binnen door de opening waar de as van het roer in zit. Dat ruim ik aan het eind van de dag altijd even op.

Vanmorgen lag er opnieuw water. Ik schrik. Dat kan niet. Ik heb rustig ten anker gelegen. Mijn brein draait meteen op volle toeren, waar kan dat water vandaan komen? Het enige andere wat kan lekken is de hoes van de schroefaskoker. Om dat te repareren moet de boot uit het water. Hier is geen bootlift. Ik kijk snel in de Reeds. In het volgende Ría, dat van Muros is een bootlift, maar dat is 35 mijl verder!  Blijf rustig. Eerst het water nog een keer opruimen en opnieuw kijken of het lekt.

Na drie uur ligt er opnieuw een plas water. Dan moet ik kijken of de hoes misschien kapot is. Dat betekent het bed eruit. Onder het bed staan de accu’s. De stroom van de accu’s af. Accu’s eruit. Jesus, ze zijn zwaar, 40 kg per stuk en daar zijn er vier van. Ik zweet me rot. Ik voel mijn hart bonken. Daaronder zit de schroefas koker.  Heel en geen lekkage …

Maar waar komt het water dan vandaan? De bakskisten achter uitladen. Hier zitten stootwillen, trossen, lijnen en elektriciteitdraden voor walstroom in. Maar hier zitten ook de pijpen en slangen die het water uit de kuip afvoeren. Lekt dat dan? Nee, ook perfecte staat.

Hé, hier zie in een hoekje onder de koker van het roer een plasje water staan. Ik steek een schroevendraaier in het hoekje en het water loopt weg. Verdomme, het is toch gewoon het water van de opening van het roer. Het schip is 30 jaar oud. Achter de betimmering hoopt zich vuil op dat heeft de afvoeropeningen verstopt, waardoor het water heel langzaam wegloopt. En ik de hele dag in stress bezig ben om een lekkage te vinden die er niet is. Zeilen is niet altijd leuk.

• 

• 

• 

• 

Naast het zeilen verken ik graag de omgeving. Een uur rijden van A Coruna start een bijzondere wandelroute: El Camiño dos Faros. Met mijn gasten, Seline, Maryse en Marlo, liepen we 3 dagen het ‘Vuurtorenpad’. Een wandelpad van 200 km over hoge kliffen met zeven vuurtorens als verbindende schakel. In de tijd van dwarsgetuigde zeilschepen en beperkte navigatiemiddelen vergingen veel schepen op de Costa da Morte. Behalve kliffen en vuurtorens zagen we duinen, strandjes, ria’s (diepe inhammen in de kust), fascinerende rotsformaties en geweldige vergezichten. Magie. Zeker voor een liefhebber van bergen en zee.

• 

• 

• 

• 

• 

In de Spaanse politieke cultuur zit een megalomaan aspect. Niet dat alle Spanjaarden megalomaan zijn, maar soms krijgen bestuurlijke prestatiedrang en trots de overhand. Zo ook in Santiago de Compostella, de hoofdstad van de provincie Galicië. In 1999 deden bekende architecten als Koolhaas, Liebeskind en Calatrava mee met een ontwerpwedstrijd. Op Mont Gaiás, vijf kilometer buiten de stad, moest een internationaal cultureel centrum komen. Architect Peter Eisenman won de wedstrijd vanwege zijn unieke ontwerp en harmonie met de omgeving. In 2003 startte de bouw. Na tien jaar heeft de provincie de bouw stil gelegd. De kosten rezen de pan uit. Op de vraag hoeveel deze ‘cultuurstad’ heeft gekost, vertelde de gids wat verlegen “dat is de miljoenenvraag. Ehhh, 417 miljoen euro”.  Een bibliotheek, datacentrum en museum zijn hier nu gevestigd. Het grootste deel van de zeven gebouwen staat leeg. Twee gebouwen, waaronder de opera, zijn niet verder dan de tekentafel gekomen. Spectaculair is het ontwerp wel.

• 

• 

• 

• 

• 

• 

In A Coruña lig ik nu langer stil. Het gaat hier over familie bezoeken, cultuur en tijd passeren. Seline, dochter van Marlo, is getrouwd met een Spanjaard. Carlos is opgegroeid in A Coruña. De broer van Carlos en zijn vrouw hebben een kindje gekregen. Het eerste kleinkind in de Spaanse familie. En dat betekent ook vaak uit eten. Spaanse mensen nodigen je bijna nooit thuis uit. In Galicië is uit eten gaan absoluut geen straf. De Spanjaarden, pardon Galiciërs, hebben veel meer met eten dan wij Hollanders.

A Coruña is een bijzondere stad. De oude stad ligt op een schiereiland met de haven aan de de oostkant en een strand aan de westkant. Er is weinig ruimte in de stad. Er is veel hoogbouw. Na vijven komen de Galliciërs naar buiten. ’s Avonds flaneren wij samen met de inwoners over de paseo’s die langs de haven en rondom de stad lopen.

Verder is er weer tijd voor cultuur. Wij zagen in Fundacíon Luis Seone een film over dans, beweging en standbeelden opgenomen in het Pantheon in Parijs. Les grand fantomes (de titel hiervoor is een link) van Yoann Burgeois. Geweldig. Nog nooit zoiets gezien.