Op weg naar Medemblik zag ik in de loop van de middag het silhouet van Enkhuizen boven de horizon. Ik bedacht me dat ik vier jaar geleden hier langs kwam op weg naar Amsterdam waar een afscheidsfeestje zou zijn. Ik maakte een rondedansje in de kuip van blijdschap. Ik ben alleen vertrokken en kwam ook alleen weer thuis aan. Als niemand kijkt, doe je van die dingen.

Het plan was voor een jaar weg te gaan. Door corona was ik na vier maanden weer terug. Uiteindelijk ben ik, met onderbrekingen, bijna een jaar weg geweest. Het was alleen, soms te alleen en soms was het fijn.

Ik heb spannende dingen meegemaakt. In Roscoff (Bretagne) vislijn in de schroef en ten anker boven een plek die droog zou vallen bij laag water. Dat is niet handig met een kiel onder je. Na contact met de Franse kustwacht werd ik geholpen door Fransen die hier veilig ten anker lagen. Zij doken met een body-suit, duikmasker en mes overboord om de lijn er uit te snijden.

Ik heb veel leuke mensen ontmoet en soms onaardige mensen. De directeur van de een talenschool die met een vriendin voor mij alleen een uitje organiseerde. Monteurs die voor niets pijpjes voor mij fitten. Nederlanders die in Amerika wonen, maar in de Middellandse Zee rondzeilden, die mij voor het eten uitnodigden.

En ik heb veel gezien en gehoord. Na 6385 km, 332 dagen en ongeveer 2000 foto’s en videoclips weer terug in de haven.

Hoe mooi zou het zijn: vertrekken met je eigen boot, wanneer je wilt en waarheen je vaart. Je ontmoet andere mensen, andere culturen, geniet van de natuur en van het zeilen. Dat was mijn idee voordat ik vertrok. Dat is wat je leest in boeken en blogs van zeilers die kiezen voor dit leven. Zo had ik ook onze vakanties ervaren naar Engeland, Kopenhagen, Zweden, Polen en de Scilly eilanden.

Hoe anders is mijn ervaring de afgelopen 10 weken op de Stella. Aan haar ligt het niet. Mijn ervaring als solo-zeiler valt nogal tegen. Het is eenzaam alleen op de boot, met lokale mensen is er nauwelijks tot geen contact en andere zeilers kom ik weinig tegen. Van de 40 Nederlandse vertrekkers is dit jaar maar de helft vertrokken  door corona. Dat helpt ook niet.

Zo sprak ik afgelopen maand één Nederlands echtpaar die met hun boot hier in de haven van Vigo lag. En, mijn Spaanse lerares. In Vigo nam ik Spaanse les. Het was privéles, met mondkapje! Omdat het klikte met mijn lerares gingen we na de les lunchen. Toen zij haar masker afzette, zag ik een totaal ander gezicht. Zij was jonger en veel expressiever dan ik dacht. Je weet niet half wat je mist als je maar een deel van iemands gezicht ziet. En dat in Spanje waar iedereen een mondkapje draagt. Mensen zijn ook banger voor contact dan in Nederland. Dat helpt ook niet…

Zeilen valt me bovendien zwaar. Niet zozeer fysiek, maar mentaal. Je moet steeds alert zijn op veranderingen van het weer. Dat is onvoorspelbaarder dan op de Waddenzee en Noordzee. De ene keer waait het harder dan voorspelt, de andere keer minder hard. Daar word ik voorzichtiger van, blijf langer plakken in havens waar ik de omgeving wel gezien heb. Kortom het is niet leuk genoeg.

Komende winter nemen Stella en ik een ‘time-out’.  Stella overwintert in Vigo. Ik beraad me thuis in Nederland: Ga ik verder? En, hoe doe ik dat dan? Voorlopig geen nieuws meer in dit logboek. Wel duik ik komende tijd weer op en maak graag weer afspraken met alle dierbare familie en vrienden.

In mijn vorige bericht schreef ik al dat ik langer in Vigo blijf. De reden daarvoor is dat ik in de havens en op ankerplaatsen het leven nogal ‘alenig’ vind. Toevallig heb ik gisteren bij Nederlandse mensen in de kuip gezeten die op weg zijn naar de Canarische eilanden. Daar ontstond opeens een gesprek van anderhalf uur. De laatste keer dat ik onderdeel van zo’n gesprek was, was in A Coruña, bijna een maand geleden. Een van de oplossingen die ik heb bedacht is Spaanse les nemen. Ik heb een week lang iedere dag anderhalf uur privé les, waarbij het meestal gaat over de Nederlandse en Spaanse cultuur. Dat is interessant en het gaat een beetje de ontheemding en contactloosheid tegen die kennelijk onderdeel is van het zeilersleven in COVID tijden. Ondertussen beraad ik mij over mijn onderneming.

Bij mijn vertrek was er veel belangstelling voor hoe Stella er van binnen uitziet. Er zijn zes slaapplaatsen: twee in de voorpunt of voorhut en twee in de achterhut. De twee banken kunnen ook als slaapplaats worden gebruik. Als het ruw weer is kun je daar het beste slapen. Daar beweegt Stella het minste. Er is een keuken dat heet een kombuis op een schip en een toilet en douche. De leefruimte is de salon bij slecht weer, meestal ben je buiten in de kuip. Voor navigatie en communicatie breng ik nogal wat tijd door achter de kaartentafel.