Ik ben in Ría Arousa en ik lig ten anker. Deze ankerplaats heb ik gekregen van een ‘mede vertrekker’. Ik had de fantasie van een rustige plek. Maar het is hier eerder een schouwburg met een druk schema.

Gisteravond dacht ik om 18 uur dat ik de enigste was, maar nee binnen een half lagen er zes speedbootjes ten anker. Op het voordek ligt een vrouw in bikini, de man achter het roer, eerst plonst de man het anker in het water, dan plonst de man zelf. Vrouw werpt een meewarige blik en blijft op haar plaats. Op het strand verzamelt vervolgens de jeugd met vuurtjes en muziek. Jongens proberen indruk op de meiden te maken met sprongen van de rotsen met en zonder Tarzan geluid. De meiden blijven natuurlijk stoïcijns.

Als het donker is zijn de bootjes en mensen verdwenen. Dan zijn er de lichtjes van de nacht. Behalve de lichtjes van de de dorpjes en wegen is het ‘s-nachts een heel geknipper van lichten van boeien, geleidelichten en vuurtorens.

Behalve de kust is er aan de andere kant ook een toneel. ’s-Morgens ligt ik opeens tussen allemaal rode boeien van vissers die om 11:00 weer verdwenen zijn. Tussen de vier boeien met een bootje ertussen zoeken duikers naar schelpdieren begrijp ik. Aan deze kant liggen ook allemaal grote vlotten met mosselhang-culturen en allemaal kotters die met oliedrukkranen de mossels oogsten. Opmerkelijk veel donkere zeelui hier. Ik denk dat dit een Almeria situatie is. In Almeria werken veel illegalen uit Afrika in de plastic kassen.

Ondertussen, aan de strandkant, verschijnen om 12uur gezinnen met kinderen op het strand. Daarna begint het schema opnieuw.