Hierboven een foto van een soort administratie die ik bijhoud over het aantal sluizen wat ik ben gepasseerd. De teller staat op 252. Ik ben nu in Gennep bij een kleine watersport vereniging waar ik veel bekijks trek. Ik pas eigenlijk niet in de haven. Ik moet nog een sluis, bij Weurt/Nijmegen, om op de Waal te komen. Daarna zijn er tussen Stella en Medemblik geen sluizen meer. Dit deel van de reis stond in het teken van kanalen en sluizen. Maar het leverde ook een beeld op van Frankrijk, België en Nederland waar ik verrast door was.

Als buitenlandse bezoeker van Frankrijk en België kom ik eigenlijk altijd in steden, terwijl het overgrootste deel van het land platteland is. Als je daar doorheen vaart krijg je toch een beeld en gevoel bij de omvang daarvan. Frankrijk is de graanleverancier van Europa. Dat is door mechanisering en schaalvergroting. Met gevolgen voor de dorpen waar in de tweede helft vorige eeuw die mechanisering en schaalvergroting er voor zorgde dat nu nog een enkeling in de agrarische sector werkt. Als je langs een rivier of kanaal in de richting van een grote stad vaart zie je de luxe, grootte en kostbaarheid van de huizen toenemen. En als je gepasseerd bent het omgekeerde. In het zuiden zijn de mensen behulpzamer en meer geïnteresseerd. Naarmate je noordelijker vaart de mensen afstandelijker. Opmerkelijk vond ik ook dat het vandalisme van zuid naar noord toeneemt. Dat zag ik aan de sluishokjes waar de bediening van de sluizen in zit. Hoe noordelijker, hoe meer tralies en minder ramen.

In Nederland is het opvallend dat je tussen Maasbracht en Boxmeer voortdurend mest ruikt. Toen ik met mijn ouders hier 50 jaar geleden rondvoer was dit ondenkbaar; iedereen zijn eigen speedboot om over de Maas te racen. Drie van dit soort campings gezien. We zijn een wel-varend landje.