Ik ben bijna in Reims en over de helft van de ruim 1500 km die ik moet varen om terug te komen in Nederland. Na eerdere technische problemen zag ik extra op tegen het kanaal tussen Champagne en Bourgogne. Vorig jaar juni was daar niet voldoende water en werd het kanaal gesloten. Mijn plan was om in mei te vertrekken en eventuele waterproblemen voor te zijn. Voor mijn gevoel kwam ik in de gevaren zone. Afgelopen maandag na het schutten in sluis 71 lag dit kanaal achter me. Dat voelt heel prettig.

Een ander probleem is de helderheid van het water. Daardoor zijn er steeds meer waterplanten. Op zich kun je daar gewoon door heen varen. Maar waterplanten verstoppen het koelsysteem van de motor. Als de motor te vaak oververhit raakt kan hij voortijdig het leven geven. En deze motor is al 30 jaar oud. Toen ik aan het kanaal begon moest ik na iedere sluis wel een aantal keren stoppen om de boel schoon te maken. Met nog 200 km en 110 sluizen te gaan, denk je dan wel hoe ga ik dit voor elkaar krijgen. Maar na anderhalve dag werd het probleem veel minder. Je vaart wel, maar luistert voortdurend of er koelwater is.

Weliswaar vaar ik alleen, maar er is redelijk veel contact met andere mensen die varen. Iedereen is bijna geïnteresseerd naar je ervaringen als je uit het zuiden komt. Ook heb ik regelmatig contact met een koppel die via de Rijn, de Donau, de Zwarte Zee en Bosporus in de Middellandse Zee zijn gekomen. Ze zijn nu via Frankrijk weer op weg naar Nederland. Ik ontmoette ze toen ze in Port Saint Louis waren om de mast te strijken. Eerst voeren zijn voor mij, maar ze zijn een paar dagen terug geweest naar Nederland voor een begrafenis en nu voor ik voor ze uit. We wisselen ervaringen en tips uit over onder meer slaapplaatsen, bezienswaardigheden, plekken waar je aan diesel kan komen. Het is niet zo alleen als eerdere etappes.

In eerste instantie had het landschap mijn aandacht. Dat was indrukwekkend. Maar naarmate ik noordelijker kom wen je er aan en lijkt het meer op de Nederlandse waterwegen. De aandacht voor het landschap wordt minder en er komen allerlei herinneringen boven over toen ik zelf op het binnenvaart schip van mijn ouders woonde. De geur van het rivierwater, de eindeloos saaie kanalen en rivieren die er steeds hetzelfde uitzien. De ‘schippers’ die sterke verhalen tegen elkaar vertellen. Het moment aan het eind van de dag dat eindelijk de motor uit kan en het geraas op achtergrond wordt vervangen door een weldadige stilte. En ik word weer herinnerd aan het gevoel van isolatie. Niet van dat schip af kunnen. Vaak pak ik even de fiets als ik ergens lig. Ik ben dan nieuwsgierig naar de omgeving, maar er is ook een gevoel van even eraf.

Dus deze keer geen foto’s van landschappen, maar een video-impressie van hoe het passeren van een sluis in je eentje in zijn werk gaat. De 114 sluizen in het kanaal tussen de Saône en de Marne zijn niet bemenst, maar geautomatiseerd. Met een afstandsbediening ben je zelf de sluiswachter.