In april zijn we een week in Tunesië geweest om Seline en Carlos te bezoeken. Niet met Stella, maar met de TGV naar Marseille en vandaar met de veerboot naar Tunis. In Tunis hebben we het oude Carthago bezocht. In de derde eeuw v. Chr. omvatte het Carthaagse rijk de Balearen, delen van Spanje,Tunesië en Sicilië. Carthago werd in 146 v Chr. door de Romeinen verwoest, maar werd in de eeuwen daarna weer opgebouwd omdat het een belangrijke handelsverbinding was.
Cartagena werd in die tijd Carthago Nova genoemd en is door de eeuwen heen blijven bestaan als handelsstad en haven. In 1960 is hier in de oude binnenstad een wijk onteigend en gesloopt om de daaronder liggende oude Romeinse vestiging archeologisch in kaart te brengen. Inmiddels een museum midden in de stad. Dit is met meer zorg gedaan dan in Tunis. Ik heb niet zoveel met oude geschiedenis. Maar hier viel ineens een kwartje kijkend naar een weg uit de eerste eeuw n. Chr. en mij realiserend dat meer dan 2000 jaar geleden over deze weg mensen liepen waar ik net zelf ook liep.
De eerste zeilbestemming vanaf Cartagena zou Mallorca zijn*. Daarom kwamen we op het idee te wandelen in de bergen van Mallorca. De bergketen Sierra de Tramuntana loopt langs de hele noordkust van het eiland, van ZW naar NO. Bovendien is deze bergketen Unesco Werelderfgoed. Dat moest wel een interessante omgeving zijn, dachten we. We liepen 7 dagen de GR221 (Groot Routepad) van Es Capdella naar het klooster van Lluc. Gemiddeld 6 uur per dag onderweg met je spullen op je rug. Lopen van dorp naar dorp en slapen in een stapelbed (berghut), onder een zwarte madonna (klooster) of naast een zwembad (4-sterrenhotel).
*Ik reisde per bus, trein en veerboot naar Mallorca. De motor van de Stella was helaas nog niet gerepareerd..
PalmaPalmaPort SollerValldemossaGran Hotel SollerTossals Verds
Vandaag mijn eerste video afgemaakt. Het is even wennen om jezelf te zien aarzelen, hakkelen en je hoort jezelf geluiden maken die nog niet eerder hebt gehoord. Ik worstel ook nog met de verschillende video formaten zie ik. Toch moeten jullie het hier deze keer mee doen.
Op 17 mei ben ik terug gereisd naar Cartagena om de tocht voort te zetten. Plan is uiteindelijk Sicilië, maar eerst naar Mallorca. Daar ga ik twee weken lopen met Marlo. Begin augustus komen Eva, Sem en Fien langs op Sardinië. Eerst even optuigen, schoonmaken en nog wat onderhoud doen. En toch nog even in Cartagena rondkijken.
Lijkt oud, maar snelle pizza!Marine werf: jacht van de koning?Uitzicht kant van de zeeWoestijnzand er af … Nu de zeilen er nog op
Weer terug in Utrecht vind ik het een goede zet dat ik in september terug ben gegaan om verder te zeilen. De ‘time-out’ van vorig jaar voelde diep van binnen als een soort falen. Natuurlijk was COVID ook mede de oorzaak van mijn ‘time-out’ en kon ik daar prettig naar wijzen. Maar het knaagde van binnen toch dat ik niet verder ben gegaan. Dat had te maken met de ervaring van ander weer dan was voorspeld en angst dat ik de golven en wind vlak onder kust niet zou kunnen hanteren. Ik heb nu twee maanden gezeild en de combinatie weersvoorspellingen, weer en golven ging eigenlijk heel goed. Het klopte eigenlijk steeds. Om eerlijk te zijn moet ik daarbij zeggen dat het ook regelmatig niet waaide en ik dan op de motor heb gevaren. Maar het geeft een goed gevoel dat ik mijn geplande omcirkeling van Spanje heb volbracht.
Een andere ervaring is mijn confrontatie met het massatoerisme. Dat geldt niet voor de kust van Galicië, de Portugese Atlantische kust en de Costa del Luz (Spaanse ZW kust). Daar zijn de jachthavens een parkeerplek voor je schip en om de haven heen gaat het normale Portugese en Spaanse leven zijn gang. In de Algarve en de Costa del Sol kom je vaak in een infrastructuur terecht waar alles om je heen toerisme is. De lokale bevolking en hun leven is niet meer zichtbaar. Normaal als je op reis bent ben je ook enigszins vervreemd. Los van je thuis en ook buitenstaander in het plaatselijke leven. Maar er is nog de ervaring die je deelt met de andere reizigers, zeilers in dit geval, die onderling vaak ervaring uitwisselen en wat zo nog een verbinding oplevert. Op een plek van massatoerisme bekijk ik de andere toeristen op een afstand als een intrigerend verschijnsel. De mensen met bootjes maken daar meestal onderdeel van uit. Ik voel mij ten opzichte van de andere toeristen een buitenstaander. Dat is dubbel vervreemdend.
Pas halverwege realiseerde ik mij dat ik zelf ook vaak in de toeristische stand sta. Ik fotografeer vooral als ik iets ‘mooi’ vind. Ik merk wel een lege en levenloze haven op, maar maak daar geen foto’s van. Om mij dat te realiseren had ik wel een gesprek met iemand anders nodig en die is er niet altijd als je solo zeilt.
Ruim twee maanden in je eentje. Ik kwam in een soort routine die mij precies past om deze zeilreis te doen. Je hoeft geen rekening te houden met andere routines, humeuren, etc. Dat is het prettige van solo zeilen. Fysiek was het ook minder inspannend dan het deel tot La Coruña. Voor de Portugese kust durfde ik niet ’s nachts te zeilen vanwege de vele visboeien en lijnen. Bovendien zijn de dagen in het najaar relatief kort van 07:00 tot 19:00 is maximaal twaalf uur licht beschikbaar. Dat betekent dat ik voornamelijk van haven tot haven ben gevaren. Soms is zo’n dag vervelend, omdat er vrijwel niets gebeurt en zit je je tijd uit tot je in de volgende haven bent. Om de verveling te verdrijven zou de aanwezigheid van medereizigers natuurlijk wel prettig zijn. Maar het meeste mis ik mijn dierbaren wanneer ik in havens ben. Je kunt je ervaringen niet delen en daar is het gevoel van alleen en vervreemding het meest tastbaar.
Honderd meter verder realiseer ik mij dat ik net een ‘Stolpersteine’ zag. Hé, hoe kan nu nou? Ik ben toch in Madrid en daar was toch geen programma om de Joden te vermoorden. Even terug om te kijken of ik dit nu goed heb gezien. O ja, veel republikeinen zijn na de Burgeroorlog naar Frankrijk gevlucht en daar opgepakt en gedeporteerd. Dat gold ook voor Jorge Semprun, herinner ik mij nu weer, een van de eerste ministers van cultuur toen Spanje weer een democratie werd. Struikel ik toch weer over de Burgeroorlog.
Stella is achtergebleven in Cartagena. I.p.v. via Alicante naar huis te vliegen ben ik naar Madrid gegaan om daar nog een paar dagen rond te kijken. Als een soort overgang tussen zeilen en thuis. Idee van Marlo. Kan ik vast wennen aan de lagere temperatuur (van 18º naar 8º) en vaste grond onder de voeten. Ook nog even op familiebezoek. Ontbijten met Carlos en de volgende dag lunchen met zijn moeder en grootmoeder in Guadalajara. Dat is een uur met de trein vanuit Madrid.
Reina Sofia
In het Reina Sofia was een prachtige expositie over Michael Schmidt en ben ik even terug in Berlijn. Op een andere plaats was een expositie van Steve McCurry; om de niet toeristische manier van reizen wakker te houden!
