De week voor vertrek komen de nieuwe kussens terug. Het ziet er prachtig uit. De kussens van de voorpunt zaten daar ook bij, maar zonder de oorspronkelijke stof er om heen. Vanwege de prijs had ik afgezien van het bekleden van deze kussens. Ik had wel de stof er gratis bij onderhandeld. Dat doe ik later nog wel eens. Zonder stof ziet het er eigenlijk niet uit. Dan in de week voor vertrek nog even zelf de kussens stofferen. Zo verandert de tijd voor vertrek in een strijd tussen de lijst met de laatste klussen en tijd voor mensen en Marlo die ik een poosje niet meer ga zien.

Op vrijdag heb ik afscheid genomen van mijn moeder. Mijn moeder van 91 leunt een beetje op mij. Ik vind het lastig om haar aan de zorg van iemand anders over te laten. Bij een kopje koffie praten we nog wat en we nemen afscheid. In het gesprek vindt ze het nog steeds eng om zo’n klein bootje de zee op te gaan, maar ze is toch wel trots. Vooral als ze merkt dat al die anderen het geweldig vinden. Ik vaar de Compagnieshaven uit en vaar voor het terras langs. We zwaaien nog een keer naar elkaar. Hier heb ik een goed gevoel over. Op weg naar Durgerdam splits (= vervlechten van lijnen) ik lussen in de kunststof lijnen tussen de kluiver en de schoten. In Durgerdam heb ik geen puf meer om de haven in te gaan. Dus ten anker. Eerst maar eens slapen.

De volgende morgen maak ik eerst de afstelling van reeflijnen van het grootzeil en de lazy-jacks af (Dit heeft met zeilminderen te maken als het hard waait). Intussen staan de banken vol met tassen en dozen die nog moeten worden opgeruimd. Marlo slaapt vanavond nog een keer aan boord voor het finale afscheid zondag. Ze vindt het vast een zootje, maar ‘first things first’. Het afstellen van het grootzeil gaat nu eenmaal gemakkelijker als je voor anker ligt. ’s‑Avonds hebben vrienden voor ons gekookt en hebben we nog een voorlopig laatste vriendschappelijk gesprek over de belangrijke dingen in het leven.

Zondagmiddag is het uitzwaaien in de Machinekamer van de voormalige NDSM werf in Amsterdam. Iedereen druppelt langzaam binnen. Mensen hebben veel werk gemaakt van wat ze me mee wil geven. Ik ben vaak verrast en ontroerd. Marlo spreekt de mensen toe over o.a. het perspectief van haar en mij op deze reis. Hoewel ik het verhaal natuurlijk ken, krijgt het meer betekenis als het gedeeld wordt met alle vrienden. Ik ben onder de indruk. Lastig dat door de corona perikelen het even vasthouden en omhelzen beperkt is. Dan is het vijf uur. De trossen gaan los. Ik vaar weg en kijk naar alle zwaaiende en opgetogen mensen. Op weg naar IJmuiden. Ik ben ik blij om het geweldige afscheid. Maar het is natuurlijk toch een afscheid. Je weet pas wat je mist …

Leave a Reply to Fred Lafeber

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.

  1. Fred Lafeber
    Jul 22, 2020

    Succes Gerard, ik ga je volgen. Ben benieuwd hoe deinend het wordt.

    Reply
  2. Nelleke
    Jul 26, 2020

    Wat een avontuur Gerard! Ik hoop dat het je heel veel goeds brengt. Succes, wel plezier en pas goed op jezelf, we willen je graag weer heelhuids terug. Liefs, ook van Oege

    Reply