Vorig jaar heb ik een time-out ingesteld, omdat ik het te alleen en te spannend vond. Op 20 september dit jaar ben ik vanuit Vigo verder gezeild en nu tot Lissabon gekomen. In bijna 14 dagen 250 mijl verder. Het gaat beter dan vorig jaar. Waarom is dat zo?

Op de eerste plaats zijn er meer zeilers. De afgelopen dagen heb ik gesprekken gehad met Zweden, met Portugese zeilers, Duitsers en Engelsen. Met de laatsten zeilde ik samen op naar Lissabon. In eerste instantie was het mistig en voor Peniche waren op zaterdagochtend heel veel kleine vissersbootjes. Omdat ik radar heb kan ik de meeste bootjes ook ‘zien’. Via de marifoon had ik contact met Engelse zeilers omdat zij op een groep bootjes afvoeren. Er ontstond een gesprek over langs de kust zeilen en over de orka’s. Vandaag kwamen mensen uit Bremen bijpraten over ervaringen bij het zeilen en met werven in Spanje en Portugal. Er is meer contact met andere zeilers.

COVID is naar de achtergrond. In de havens, stadjes en steden zijn meer mensen buiten, zonder mondkapjes en binnen wel met een mondkapje. Je kunt een biertje drinken in een café of op een terras. De sfeer is anders dan vorig jaar.

Dan het zeilen zelf. De havens zijn gemakkelijk aan te lopen en het weer is rustig. De voorspellingen kloppen voor de Portugese kust beter. Dat maakt het minder spannend. Dat is mijn rationele redenering. Ik heb meer het gevoel dat het klopt en voel mij meer vertrouwd met dit gebied. Zonder dat ik precies weet waardoor dat gevoel ontstaat.

Intussen heb ik ‘Man in het wild’ van Jaco Benckhuijsen gelezen. Hij vaart met een zee kajak bij de Aleoeten, in Papoea Nieuw Guinea en in Vuurland. Dat is veel eenzamer en gevaarlijker. Hij schrijft over angst, verbinding met de mensen die hij ontmoet en de beleving van de zee en de natuur. Angst hoort er bij, dat aanvaard je. Hoewel hij alleen peddelt door vrijwel verlaten gebieden, gaat de meeste tekst over ontmoetingen met de schaarse bewoners. Inspirerend en herkenbaar.

Deze keer heb ik ook meer contact met het thuisfront en met vrienden. Dat komt doordat ik door COVID het laatste jaar minder mensen heb gezien, maar vooral doordat als ik ver weg en alleen ben, ik de verbinding sterker ervaar.